In het algemeen is in elke generatie de mentaliteit van kinderen hetzelfde. Dat wil zeggen dat tot de leeftijd van zeven of acht jaar, kinderen onvolwassen blijven en zich daardoor niet kunnen inleven. Echter, de jeugd van A’lā Ḥaḍrat رَحْمَةُ اللهِ تَعَالٰی عَلَيْه was erg opmerkelijk.
Zijn رَحْمَةُ اللهِ تَعَالٰی عَلَيْه gevoel van volwassenheid en vermogen om te onthouden was zo sterk, zelfs in zijn jeugd, dat hij het reciteren van de Heilige Quran met succes voltooide op een leeftijd van vier en een half. Op zijn zesde hield hij een extreem intellectuele lezing over Mīlād-un-Nabī voor een grote bijeenkomst. Dit gebeurde tijdens de gezegende maand Rabī’-ul-Awwal en de geleerden en geestelijken gaven hem een warm applaus. Op dezelfde leeftijd bepaalde hij de richting van Baghdad Sharīf (de Heilige stad van Ghauš-e-A’ẓam رَحْمَةُ اللهِ تَعَالٰی عَلَيْه) en sindsdien strekte hij uit respect nooit zijn benen in die gezegende richting uit. Hij had een vurige passie voor Ṣalāĥ; verrichtte de vijf Ṣalāĥ’s in de Masjid en droeg zorg voor Takbir-e-Aūlā.
Als hij een vrouw tegenkwam, boog hij onmiddellijk zijn hoofd en verlaagde zijn blik, omdat hij overweldigd werd door de Sunnaĥ van de Geliefde Profeet صَلَّى اللهُ تَعَالٰى عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم. Deze drukte hij poëtisch uit in het gezegende hof van de Gezegende Profeet صَلَّى اللهُ تَعَالٰى عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم:
Nīchī ānkĥaun kī sharam-o-ḥayā par Durūd
Aūnchī bīnī kī rif’at pay lākĥaun Salām
(Ḥadāiq-e-Bakhshish)